Ook de komst van Evelien was een geschenk uit de hemel. Zij kwam vlak voordat de coronapandemie losbarstte. “Dat was begin 2020, Zamila was heel onzeker, ze had last van zenuwen. Vanwege corona zijn we toen online verdergegaan.”

Evelien werkte jaren als beleidsadviseur Personeel & Organisatie, eenmaal gestopt met werken wilde ze graag zinvol bezig zijn. “Dus toen ik iemand sprak die het werk van het Amsterdams Buurvrouwen Contact kende en dat echt iets voor mij vond, ben ik direct begonnen.” Ze heeft Frans en Italiaans gestudeerd maar ontdekte al snel dat ze vooral veel moest afleren. “Grammatica is bijvoorbeeld voor Zamila, die nauwelijks naar school is geweest, best moeilijk. We praten veel en ik help haar met de examens voor de inburgering.”

Zamila’s man, Farhad Mohammadi (42) spreekt al heel goed Nederlands, samen vertellen ze over hun vlucht uit Iran. Ze zijn allebei geboren in Afghanistan, maar toen ze jong waren vluchtten de families naar Iran. Het wrange is dat ze daardoor noch de Afghaanse, noch de Iraanse nationaliteit hebben. Hopelijk binnenkort wel de Nederlandse. Farhad werkte in Teheran als beeldhouwer, Zamila werd verliefd op hem, maar haar vader gaf geen toestemming voor hun huwelijk. “Hij vond mij geen goede moslim,” zegt Farhad. Door die weigering hadden ze geen officiële trouwpapieren en konden ze later nergens als echtpaar geregistreerd worden.

Verborgen in een truck met meloenen vluchtten ze in 2014 uit Iran naar Turkije. Een angstige ervaring, daarna werden de ontberingen alleen maar groter. Om Griekenland te bereiken moesten ze bijvoorbeeld 21 dagen met nauwelijks iets te eten en drinken (hun geld was gestolen) door de ‘jungle’ lopen. Tenslotte arriveerden ze in 2015 in Nederland, dat toen overspoeld werd met vluchtelingen uit Syrië. Daarom moesten ze in Ter Apel maar liefst een half jaar met zes mensen op één kamer wonen. Daarna woonden ze in Den Bosch nog anderhalf jaar met vier families in een huis met één douche en één wc. In de tussentijd was hun zoontje Amirabas (5) geboren en werd Zamila’s gezondheid ernstig aangetast door een val waardoor ze dagen in coma lag. Na twee jaar dreigde de rechter hen ook nog eens bijna uit te zetten, maar de fout in hun dossier werd gelukkig snel ontdekt.

Nu gaat het goed met het gezin, ze vinden Amsterdam fijn, hun woning leuk, de buurt veilig en de school goed. Ze hebben wel allebei een droom en dat is werk vinden. Als het met haar gezondheid weer goed gaat wil Zamila de verpleging in. Farhad weet dat hij als beeldhouwer hier niet aan de slag komt, hij doet al jaren vrijwilligerswerk omdat hij, vanwege zijn epilepsie, geen betaald werk mag doen. Evelien vindt dat jammer: “Hij mag pas solliciteren als hij een jaar geen epileptische aanval heeft gehad, terwijl hij nu al zoveel doet.” Het kan dus nog even duren voordat hun droom werkelijkheid wordt, maar Zamila en Farhad blijven er hard aan werken, met de hulp van Evelien.