Als de deur echter opengaat en we elkaar voor het eerst zien, is een grote glimlach voldoende om het ijs te breken. Nadat we geïnstalleerd zijn op een bank of aan een tafel, beginnen we vaak met horten en stoten aan een gesprek over haar leven. Soms moet de hulp van een tolk ingeroepen worden. We praten over hoe en wanneer ze hier is komen wonen, over haar familie, hoe haar dagen eruit zien, waarom ze Nederlands wilt leren en waarom dat niet in een klassikale les lukt en wat haar doelen voor over vijf jaar zijn.

Het voelt als een grote rijkdom om deze vrouwen, die ik anders nooit zou tegenkomen, te ontmoeten en te luisteren naar hun vaak bijzondere verhalen en dromen. Als ik hen open benader, zonder mijn eigen normen en waarden op hen te projecteren, krijg ik op die momenten de kans om uit mijn eigen bubbel te komen. Ik krijg de kans om te zien hoe andere vrouwen hun leven inrichten, om me bewust te worden van onbewuste vooroordelen en om deze ook weer weerlegd te zien worden. Op die manier word ik me zelf ook weer bewuster van hoe ik zelf leef.

Sommige vrouwen hebben de omgekeerde ervaring bij mij. Ze stellen me vragen terug over mijn leven en zijn verbaasd en nieuwsgierig als ze erachter komen dat ik samenwoon zonder getrouwd te zijn en geen kinderen wil. Ik wordt altijd vrolijk van zulke uitwisselingen. Andere vrouwen hebben vooral behoefte aan begrip voor hun situatie die ze verder van niemand krijgen of zijn zo onzeker dat ze geen Nederlands durven praten terwijl ze stiekem veel meer weten dan ze laten blijken. Er is niks mooiers om vervolgens zo iets simpels te doen als begrip te tonen of om iemand een compliment of aanmoediging te geven. De dankbaarheid of het stralende gezicht dat daar op volgt, zijn onbetaalbaar. Als ik na een klein uur de deur van het inmiddels niet meer zo vreemde huis weer achter me dichttrek, is vaak de enige gedachte dat ik het zo jammer vind dat ik niet weet of en wanneer ik haar weer zal spreken.